…want je leeft maar één keer…
Het klinkt zo eenvoudig en ik gun het iedereen, maar wat kan dit soms lastig zijn!
In de wereld waarin we (althans ik) ben opgegroeid staat het gebruiken van je verstand erg hoog in het vaandel. Waar je, als je eerlijk tegen jezelf bent, best wel voelt waar jouw verlangen naar uit gaat, staat voor je het weet een schreeuwlelijk je allerlei redenen te vertellen waarom iets vooral niet kan of mag; “zo hoort het niet”, “je kan dit toch niet”, “je moet….” etc.
En wanneer je dan eindelijk, na de nodige ‘persoonlijke ontwikkeling’, doorhebt dat je niet altijd hoeft te luisteren naar die schreeuwlelijk (je verstand) en dat die ook vooral vaak geen gelijk heeft (maar zelf gewoon een beetje angstig is voor nieuwe dingen en je wil beschermen voor mogelijk gevaar)…dan komt de vraag; “wat zijn dan mijn dromen”, “wat zou ik nu écht willen”?
Persoonlijk heb ik altijd geloofd dat je je dromen kunt realiseren wanneer je dit echt wilt en er de ‘pijn’ voor over hebt die het soms kost om daar te komen. Critici zullen zeggen dat dit echt niet voor iedereen geldt en ja, uiteraard heb je dit niet volledig zelf in de hand en zal het ook niet altijd zo lopen of het resultaat hebben dat je van te voren bedacht hebt. Leef en persoonlijke omstandigheden hebben zeker invloed hierop, maar laat ik mezelf in dit verhaal beperken tot mezelf gelukkig prijzen dat ik in een land als Nederland woon waarin héél véél mogelijk is.
Ik dacht dat ik er was…
Ja, meerdere keren in mijn leven. Ik bereikte de doelen die ik wilde behalen; een fijne partner, manager zijn voor mijn 30ste, vrijstaand huis, zelfstandig ondernemer worden, carrière switch, geld verdienen met dingen die ik leuk vind om te doen.
Het pad leidde mij naar doelen waarvan ik geleerd had dat ‘de wereld om me heen’ ze waardeerde en naar doelen die ‘dichter bij mijn hart’ lagen. Van géén van de doelen heb ik spijt, omdat ze me allemaal gebracht hebben tot waar ik nu ben.
En dan, na misschien wel 2 jaar ‘ploeteren in mijn hoofd’ ben ik me nu, ‘denk’ ik (oh, oh dat hoofd toch), aan het realiseren dat ik nog steeds te veel met mijn hoofd bezig ben en niet in de richting aan het werken van de dingen waar ik van droom.
En dit voelt heel pijnlijk…
Ik ben mijn eigen richting kwijt. En op zich is dat nog niet zo pijnlijk (wel vervelend), maar het is voor mij pijnlijk omdat ik juist anderen help om richting in hun leven te kiezen. Dat ik zelf richting kwijt ben en anderen hiermee juist help, dat kan en mag toch helemaal niet?
Want ja, mijn hoofd zegt dat je wel eerst zelf alles op orde moet hebben, alvorens je dit aan anderen kunt overbrengen. Regels die bij mij keihard geprogrammeerd zit; “goed voordoen doet goed volgen”, “je ‘moet’ het goede voorbeeld geven, anders ben je niet geloofwaardig” etc.
Maar deze regels in mijn hoofd zijn niet per se dé waarheid! Wie kent niet het gezegde “bij de loodgieter lekt thuis de kraan” en we weten allemaal dat de voetbalcoach niet de beste voetballer is, want anders stond hij zelf wel in het veld.
Dus probeer ik langzaam een nieuwe ‘regel’ te programmeren; “het gaat het niet om dat ik iets goed kan, het gaat erom dat ik goed ben in de ander helpen”. Net als dat de voetbalcoach ervoor zorgt dat de voetballers beter gaan voetballen.
Ik wijk weer af…iets met ‘richting kwijt’…misschien wel een persoonlijk patroon…me laten afleiden door van alles en nog wat, omdat ik dat dan óók interessant of leuk vindt.
Maar wat wil ik nu écht?
Ik zal je een stukje vertellen over mijn ‘ideale’ leven. Een beschrijving van een dag uit mijn droomleven, zonder rekening te houden met ‘kan niet’, ‘lukt niet’ ofwel uitgaande van ‘wat als alles mogelijk is’…
Daarbij realiseer ik me dat dit op dit moment mijn verlangen is én dat dit verlangen op den duur weer kan veranderen. En dat is prima, dat is het leven, altijd in beweging.
Twee natte neuzen drukken tegen mijn gezicht, gevolgd door een lik en ik hoor 2 staarten driftig heen en weer gaan. “Opstaan vrouwtje, we zijn weer klaar voor de dag” lijken Sky en Nova me te zeggen. Ik stap uit bed en trek mijn kleren aan. Ik loop de trap af van de vide van ons houten huis, enthousiast gevolg door die 2 ‘koters’ (de honden dus). Ik trek mijn schoenen en jas aan en doe de deur open. De zon begint langzaam door te komen, Sky en Nova schieten naar buiten en we maken een heerlijke wandeling door de bossen en prachtige bergachtige omgeving waar we middenin wonen. Sky en Nova snuffelen, rennen en spelen om me heen. Helaas jagen ze hiermee natuurlijk de meeste dieren weg, maar ik geniet intens van het plezier dat ze hebben. Ik fluit een deuntje, zing een liedje en bedenk me dat ik mijn gitaar niet wil vergeten als we weer gaan reizen.
Na ruim een uur komen we terug bij ons huisje en inmiddels is Dave (mijn man) opgestaan en heeft koffie en het ontbijt klaar gezet. Sky en Nova krijgen hun voer en we bespreken de plannen voor vandaag. Over een week gaan we weer op pad met onze brandweer bus (camper) en Dave wil nog even wat technische checks doen. Ik besluit om na het ontbijt nog wat in de moestuin te gaan doen. Terwijl ik daar een beetje het onkruid weghaal en wat groentes oogst, dartelen Sky en Nova buiten wat rond en liggen zo nu en dan heerlijk in de zon te slapen.
Tegen de middag maak ik de lunch klaar en eten we die gezellig buiten op onze veranda op.
Het meer waaraan ons huis ligt lonkt met het prachtige weer en ik besluit om lekker met de honden het water in te gaan. Wat zwemmen en misschien nog een stukje op de sup. Daarna verzamelen Dave en ik nog wat spullen voor de reis en maken we een globaal plan waar we naartoe willen.
Tegen de avond koelt het weer af en we verzamelen hout voor de kachel. Ik start met het maken van het avondeten, terwijl Dave de kachel aanmaakt en samen met de honden gezellig op de bank ploft.
Ons huisje is niet groot. Het is helemaal van hout (van die mooie houten balken, een échte Scandinavische boomstammen hut) en de benedenverdieping bestaat uit de woonkamer en keuken (één ruimte) en een eenvoudige douche gelegenheid (en nou, ja vooruit omdat we toch aan het dromen zijn…een op hout gestookte sauna).
Buiten staat nog een grote schuur waarom onze brandweer bus, samen met onze 4WD (heb je wel nodig in dit gebied) beschut kan staan en waar Dave de ruimte heeft om te klussen.
We zijn voor een groot deel zelfvoorzienend; er liggen zonnepanelen op het dak en een groot gedeelte van ons groente en fruit halen we uit onze tuin. Daarnaast maken we veel gebruik van lokale producten en één keer in de 2 weken doen we de ‘grote boodschappen’ in een wat groter nabijgelegen dorp.
Uiteindelijk zouden we het leuk vinden om ook bijvoorbeeld wat kippen te houden, maar met al onze reisplannen is dat gewoon nog niet zo handig momenteel.
Na het avondeten (video)bellen we nog even een halfuurtje met vrienden. Dave zet vervolgens de TV aan en ik verdiep me in het theoriegedeelte van de zoveelste opleiding (over dieren, natuur, zelfvoorzienend leven, psychologie e.d.) die ik aan het doen ben of lees een boek.
Dan is het weer tijd om de dag af te sluiten met een voldaan en blij gevoel. Even douchen en dan heerlijk het bed in. Wat was dit weer een fijne dag!
Maar hoe dan?
Tja, eigenlijk weet ik heel goed wat ik wil…
Bovenstaand verhaal is een klein ’tipje van de sluier’. Ze geven een beeld van mijn verlangens naar ‘natuur’, ’tijd met de honden doorbrengen’, ‘reizen’, ‘nieuwe dingen doen/leren/ontdekken’, ‘fysiek actief zijn’, ‘onafhankelijkheid (vrijheid)’, ‘eenvoud’, ‘genieten van eten’, ‘vrolijk zijn’, ‘muziek’.
Ik weet dat zo’n droom beschrijven, zonder de ‘kan niet’, ‘lukt niet’, voor velen al heel moeilijk is. En dat is pas het begin: een idee hebben van wat je écht zou willen…en hierover ook eerlijk (minimaal naar jezelf toe) over te zijn.
Je hart spreekt dan, maar als je hiervoor even je hoofd uitgeschakeld hebt, komt deze in volle glorie weer terug bij de ‘hoe dan?’. Want:
- Het kan niet, omdat…
- Het lukt (toch) niet, omdat….
En daar gaat je droom…
Maar dát wil ik juist niet!
Wat kan (al) wel?
Ik begrijp dat dit niet in één keer gerealiseerd kan worden. Er is een weg nodig om daar te komen. Ja, of ik moet de loterij winnen, dan zijn wat mij betreft mijn ‘beren op de weg’ grotendeels verdwenen:
Dan:
- kan ik voor mijn ouders een fijne woonplek regelen (die wonen namelijk bij ons en mijn hoofd zegt dat ik het niet over mijn ‘hart’ kan verkrijgen hun zomaar aan hun lot over te laten).
- hoef ik niet meer te werken om geld te verdienen om zo’n huisje te kopen, te kunnen reizen en in ons levensonderhoud te voorzien.
- kan ik alle tijd besteden aan Sky en Nova en lukt het me misschien toch om ze de vrijheid te kunnen geven die ik vind dat ze verdienen (ik heb nu het idee dat ik ze niet alles kan geven wat ze nodig hebben om – in mijn ogen – goed opgevoede honden te worden die in alle vrijheid en zelfverzekerd overal met mij mee naartoe kunnen).
Eigenlijk schrok ik er zelf van…dat ik in principe maar 3 beren op de weg zag. Maar – 3 – beren…maar in mijn hoofd nog wel 3 grote beren…
Één voordeel…ik houd van beren. De beren hoeven van mij ook niet weg. Het enige waar ik naar op zoek wil gaan is hoe ik mét deze beren toch stappen kan maken richting mijn ideale leven.
Welke stappen kan ik wél al maken om meer mijn ideale leven te leven?
Met die vraag sluit ik het jaar 2022 af en start ik vol goede moed het nieuwe jaar.
Ik neem afscheid van mijn ‘kan niet’ en ‘lukt niet’ en wil gaan ontdekken welke stappen mij deze richting op gaan brengen. Het zouden er velen kunnen zijn, zoals er vele wegen naar Rome leiden. Inmiddels heb ik geleerd dat ik niet van alle wegen gelukkig wordt. Zo is de ‘snelweg’ niets voor mij. Een beetje moeten ‘bikkelen’ vind ik helemaal prima! En aangezien ik nooit zeker kan weten of ik Rome wel haal, wil ik vooral ook genieten van de weg ernaartoe. En ja, ook dat is weer eenvoudiger gezegd dan gedaan.
Misschien schrijf ik daar een volgende keer over. Ik weet het niet. Soms voelt het goed om dingen te delen en soms ben ik helemaal klaar met alles wat met social media te maken heeft. Ik neem me voor om hierin zoveel mogelijk mijn gevoel te volgen. Dát is voor mij het ideale leven: ‘je hart volgen richting je dromen’…
